نور محمد غفوری 

 
   Noor Mohammad Ghafury

عزم

نن مې بیا په سر هوا راځی د بزم

را یادیږی مې خواږه یاران د رزم

کاشکی موږ سره یوځای یوځلې بیا وای

مجلسونه وای د نثر او د نظم

که هرڅو مې ګیره سپینه شوه ملګرو

د وطن خدمت ته لا مې کلک شو عزم

چې نېشه مې دې ځوانۍ راباندې راشی

د خُمونو حوصله لرم د هضم

ستا په مینه کې پتنګ یم، لکه وم چې

د (نور) شمعې ته بلیږه زه به سوځم

نور محمد غفوري

واصل آباد – کابل

د 2016 کال د فبرواری د میاشتې 29 نېټه

د 1394 کال د حوت د میاشتې لسمه نېټه

د لارې ملګري ته

مـــا خــبـر کــړې چې پــه لاره کې ســخــتي ده

ډیـر پیـچــومي شـــته پـاڼـونـــه کړنګي ده

لـه ځـنـــګلـونـو، لــوړو غــرونــو تــیـره شـوي

هــــر یـو ډک لـه درنـده وو نـه وحشي ده

خــپـل هـدف مې هــم واضـح درتــه اعـلان کـړ

ویــل مې ســخـته ده جـــګړه د تــرقــي ده

پــرمـخــــتګ او پـــــه شــاتـګ مـــــبارزه کــې

بس بـــریـا د پـرمخــتګ پــرې تـاریخي ده

دغــــه پــــوهــه او عــالي مــــهارت غــــواړي

پــــه مـعـیـن اصـــــل او نـظـم مـــــتکي ده

دا د څــــــو ورځـــــو مـنـزل نــه ده مـلګـــریــه

لار اوږده ده او اغــــــزنـــه صـحـرائي ده

پـه دې سـخــته او اوږده لاره ســــفــر تـــــــــــه

ضــرورت د ډیـــر قــــوت او انــــرژي ده

چې په دی لاره تـیرشـــوي کــــوم ځــوانان دي

یــا قــربان یا ئې صورت زخمي زخمي ده

د ســخـتـیـو قـــــربــانـیـو پـــــــــــه قــیمـت ده

ســـتـر سـفـر د انسانیـت او خـــوشبـختي ده

مــــوږ کـــفن په ســر تـــړلـــی دی روان یــو

یــا بــه مــرو یــا به نصیب مو پیروزي ده

لار کــــــه ډکـه لــــه سـخـتـیــو ده بـــاک نـشـته

مــقدسـه ده د ژوند خـــواســتـه  عــــیـني ده

د کارګــــــرو او دهـــــقـان د ارمــــانـــــونــــــو

بـلـــــه لار نـشــــــتــه هـمـــدا د کامـیابي ده

څــوک چـې مـــوږ ســره پــه لار مخالفت کړي

پــه جـــــریـان کې د تـــاریـخ ئی بـربادي ده

اوس که ځې راســـــره کلــک لاســــونه راکـړه

پښــیـمـانی او پـــه شــا تګ بــیا بی ننګی ده

پـــه جــرئت او مــــتانت چې څــوک قـــدم ږدي

پـه ســـنجش چې وړاندی ځي قــــهرماني ده

که ځــــان بـایــلو، نــــــو به ځان یـــوازې بایلو

کامــــیـابـي مـــو جــامــعې تــه ســوکالي ده

نورمحمد غفوري

17.02.2016  (28.11.1394)

دا حالات چاته د زغم وړ نه وي ؟

په هېواد کې مو چې شپه او ورځ مـاتم وي!

نو به څه شوق د وصال او د صنم وي؟

په وطن چې اور بل شوی، دود جګـــیـږي

چې بې غمه ناست وي، کله به آدم وي؟

پـــــه اوږو چـې د زامـــنو جـــنـازي  وړو

خود به جوړې ویالې، د سترګو نم وي!

بـیســـــواده چې حـــــاکـم، عـــالم ګــدا وی

دا وضعیت به نو د چـا په فکر سم وي؟

چې چوکۍ په مـــیراٍثي ډول تقــسیــم شـی

اې ځوانانو دا حالات چـاته د زغـم وي؟

چې ملـــت پـــــه اتـفــاق قـــدم وانخـــــــلي

نـو په بــرخه به یې خــود، دایـم الم وي

چې یې توان د ادارې  د مــنصب نـــه وي

نــاپوهان بـه وي چې بیا ورتـه اړم وي؟

که (بــدلون) تــه لاس وا نه چوو مــلګــرو

(تــــداوم) به مو د ژوند تـر پایه غم وي

که مو بام پرې تکیه نه شي، ستون څه کړو

نــــړوو بې! کــه اول او کــه پنـځـم وي

که دا علم، صداقت معیار د سنج شي

(غفوري) به نـو له چانه کله کم وي؟

نورمحمد غفوري
20.12.2015 (29.09.1394)

یوه چیغه یم، فریاد یمه، غزل یم

د ښایست په ګلســـتان دې مســت بلبل یم

فرق یی نشته په (ماربورګ) که په (کابل) یم

عــاشقۍ کې زړه نــا زړه نه یم محبوبې

د فـــرهـاد او د مــجــنون پــه تسـلســل یــــــم

سر تـر پښو نه ډک د مینې د احساس یم

ســــرغـــندوی د عــــاشـقانـــو د محـــفل یـم

بی له تـــانه، یـم نیـــمګړی ژونـدانـه کې

ســــتا تــر څـنــګه مســتغـنی یـــم، مکــمل یم

د بـــــازار د مـینې (لــــنډه کـیسه) نـه یم

د رښـتیـــني محـــبـت بــــشـپړ (نــــاول) یـــم

ســتا د مینې له احــساس په زړه ډاډه یم

ســـر مې لــوړ د عـشق او مـینې یـو مودل یم

په پــردیـو مـــلکو ډیــــر یـم ګــرځیدلی

خــو پـه فکـــر او پــه خــیال د وطن خــپل یم

د نــــاکامـــو او کامــــیابـو عــاشقـــانـو

یــــوه چـــــیغه یــم، فــــریاد یـمـــه، غـزل یم

امـــتـیاز تـــه پـه آخر صف کې دریـږم

خـو چې ځــای د ســـــرښـــندنې وي، اول یم

زه د تـــیرو حادثــو په نغري پوخ شوم

نـــــوی شـــوی ځـم، پـــه لار د مسـتـقـبل یـم

د ظـــالم او کــــبرجــن او دیکتاتور نه

نـــه ویــریـږمــــــه،  د خــــدای پــه توکل یم

چې یـــادونه او فکـــرونه د حـسـین کا

(غـــفوری) د تا د خـیال د ټـټـر ګل یـم

09.12.2015
نورمحمد غـفوري

په یووالی کې قوه ده

ژوندی حــــــرکــــت  وکــــړه چــی بـــدلــــه زمـانـــه ده

او پـــاتـه ځـنې نــــه شــې دا روانــــــه قـافــلـــه ده

چې لویـږې بیا جګــېږه مخ په وړانـــدې حـرکــت کــړه

قــوي انســان هــغـه دی چـــې ئې ټـیـنګـــه اراده ده

نن پام کړه د پـرون غوښتنې نــــــورې زړې ښــکاري

ځــان نوی کـړه افـغــانـه د ژوندون نوې خواسته ده

د سولې په لـور درومه د مشکل ګــریوان کړه څــیرې

واحـــد شه ســره یـوشـــــه چې یــووالي کې قــوه ده

پرمخ ځه وړاندې ګــوره په شاتـګ کې ګــټـــه نشـــته

بـدل ویــنم ځـــواکــــونــه نـــوې رنګ مــبـارزه ده

هدف چې ژوندکې نه وی هغه ژوند خوشې عبث وي

په مړو کې ئې شمیره چې ئې زړه کې مړه  اسره ده

مأیوس نه شې هیڅکله (غفوری) متانت غواړي

د ســتر مـرام لــپاره ضرور ســتره حوصله ده

06.11.2015 (17.08.1394)

نورمحمد غفوري

21.10.2015 (29.07.1394)

زه به خپل د هدف لوری ته لار باسم

ډیر ظلمونه،  استـــبداد  او نا کــــردې

په ما   وکـــول  نامـــردې  زمــــــــانې

په غمونو کې پیدا سختو کې لوی شـوم

په زحمت کې تـــیروم لا ورځـې،  شپې

په سړو او په ګرمو او شکــنجو کـــی

فلک وکړې  په ما   ډیرې  تجـــــــربې

لا هــــنوز که د  ثبات امــتحان اخلی؟

ور پــه ګـوته بـه کـــړم نورې نــښا نې

پریږده پریږده چی ارمان ئی پاته نشی

هــره خـوا دې را تـــه بلې کــړي لمبې

زه به خپل د هدف لوری ته لار  باسم

څوک چی څه کوی هغه د کړی نخری!

خیر که ته ئی رانه بیله زې تنها کړم

را ســره دی  ســتا د مینی خاطـرې

 نورمحمد غفوری

21.10.2015 (29.07.1394)

زما غم

نه مې غم د خپل فامیل او نه د ځان دی

داچې ډیر مې ځوروی غم د افغان دی

لویه خدایه په علت یې نه پوهیږم

چې د ولې قهرولی پرې آسمان دی؟

تر دا ټولو غمو لوی غم یې جګړه ده

سره وژني دواړو لورو ته افغان دی

هره ورځ سل او پنځوس میندې بوریږي

هر یو پلار یې د اولاد په ویر فغان دی

د ملت شتمنی څو زورواکو لوټ کړه

ولس خوار وچې ډوډۍ ته سرګردان دی

د فساد سردمداران زموږ مشران دی

شرارت له هرې خوانه را روان دی

چې زورګیر دی، فسادی دی شرانداز دی

د پردیو په خدمت کې قهرمان دی
 

منافق دی په خوله یوه او عمل بل کړي

د ملت غم ورسره نشته، تش د ځان دی

هغه نن زموږ په ملک حکمرانی کا

سرچپه د ترقۍ کاروان روان دی

راشئ ټول شو چې دا شر او فساد ورک کړو

ټول هغه چې مو هنوز بیدار وجدان دی

 «غفوري» چې اسلامي نړۍ ته ګورم
څومره وروسته پاته شوی مسلمان دی!

نور محمد غفوري

13.10.2015 (21.07.1394)

بې لــــه تانـــه د جــنت پـــه لـــــوري نـــه ځــم

بې لــــه تانـــه د جــنت پـــه لـــــوري نـــه ځــم

که دوزخ وی، خو جوړه به درسره ځم

------------

دا  څـــــه نــــــوې  خـــــبـر نـــه ده  نـازنـیـنې

هـا پــخـپـلـــــه پـــخـوانۍ مـــواعـده ځم

-------------

چې د عشق په اورکې سوی تک تور سکور یم

هـــــمـدا لاره مې ده لــویه فــریضه ځم

-------------

د رقـیـب لــــه تـهـمــتونــــو مې بــاک نـشــــته

زه پـــخـپـله کــره لار، غــره غــره ځم

-------------

څو ژوندی یم، څوچې ساه مې ځان کې ښـوري

دا  د عشق او عاشـــقانـو پــه نعــره ځم

-------------

بل مې هــیـڅـوک رهـــنما او رهـــبـر نشــــتـه

بس د میـنې پــه فــــرمان او رائحـه ځم

-------------

ماچې ځـــان د خـپـل وطن لـــه پــاره وقــف کړ

پښیمان نه یمـــــه، هـمدا مې ګــزینه ځم

-------------

زمــا ځــواک کــمــزوری مـــه بـولــــه رقـیـبـه

تـنـــها نـــه ځـم د ملګــرو مـجموعه ځم

نورمحمد غفوری

30.06.2015 (09.04.1394)

ستاسي کمینټ به د پاڼی د مدیریت تر کتني وروسته خپور شي .

Your comment will be published after review by Directorate